αγορά καινούργια φωτογραφικής μηχανής...

το είχα αποφασίσει...

ότι έπρεπε να αγοράσω καινούργια φωτογραφική μηχανή... δεν το συζητούσα πλέον, πάντα μου άρεσε πολύ η φωτογραφία, επιτέλους είχα βρει τα χρήματα και βεβαίως σαν απο καιρό κρυμμένος καλλιτέχνης ήθελα το καλύτερο μοντέλο.

Όχι δεν αρκούμουν σε ημίμετρα ηθελα το καλύτερο... δηλαδή την καλύτερη μηχανή.

Ναι, κάποιες που είναι σαν μπαζούκα με τον φακό μπροστά, όχι πλάκα κάνω ξέρω απο αυτά( να το ξερολίστικο), εντάξει διάβασα κάποια πράγματα και τώρα όντας κάτοχος μιας τέτοιας πλέον.... νιώθω πολύ ρεπορτερρρρρρ και καλιτέχνης και από όλα (σαν να μιλάμε για πυτογυρο νιώθω, όχι τζατζίκι παρακαλώ....)

Μετά απο μια εκτεταμένη έρευνα αγοράς κατέληξα και πήρα μια FF Canon, την 5D και ένα φακό,(28-70/2,8 L) που όλοι μου είπαν τα καλύτερα.
Το ξέρω (πολύ ξερόλας βγαίνω σ'αυτό το κομμάτι), το φαντάζομαι, θα είναι λίγος για μένα, αλλά έκανα και θα κάνω υπομονή μέχρι να πάρω κάτι ακόμα πιο ακριβό καλύτερο φωτεινότερο. Και όχι πως έγινα φωτογράφος, μπορεί κάτοχος φωτογραφικής μηχανής ναι, αλλά τίποτα άλλο προς το παρόν.

Τελικά είναι μαγεία να χάνεσαι πίσω απο το σκόπευτρο, να απομονώνεσαι απο τον γύρω κόσμο και απλά να προσπαθείς να δεις. Να δείς αυτό που σου αρέσει με μιαν άλλη ματιά. Να παίξεις με το φως, να αποτυπώσεις αυτό που βλέπεις, ή ακόμα καλύτερα αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις, που φαντάζεσαι... Σαν ένα παραμύθι που απλά εσύ κάνεις την πλοκή και ο θεατής αποφασίζει το τέλος. διάβασα κάποτε ότι άπαξ και η φωτογραφία μπει στο κόσμο σου μένει εκεί, είτε είσαι πίσω είτε μπροστά από την κάμερα...

Τα γυμνά μοντέλα μου λείπουν,( γυναικεία πάντα) αλλά θα τα βρω που θα πάει.
Αφήνοντας την άγρα μοντέλων λοιπόν στην άκρη (δικαιολογίες προς το παρόν) απλά άρχισα να φωτογραφίζω κτήρια.
Δεν μπορούν να πουν κι όχι... κάθονται... εκεί! Καλά στο τέλος το παράκανα δεν λέω αλλά είχε την πλάκα του.
Αλλά για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι οι άνθρωποι, τα μάτια τους, οι φωτογραφίες δρόμου όπου εισπράττεις ένταση, συναισθήματα, βλέπεις τον κόπο τους στα μάτια τους, την χαρά τους, το πως είναι χαμένοι στις σκέψεις τους.

Οκτώ στις δέκα φωτογραφίες μου είναι τελείως χάλια, μια λιγότερο χάλια και μία απλά ανεκτή, αλλά που θα μου πάει...
/g