Τελικά καλή ήταν η βόλτα... σώματος στα πέριξ, μυαλού στα ευρύτερα πέριξ...
ατελείωτοι μονόλογοι, πρόζα επιπέδου να απαγγέλεται από μένα, με μόνο ακροατή τον αέρα που παίρνει τις λέξεις και τις σκορπίζει μακριά.άλλες φορές τις ταξιδεύει, άλλες τις στριμώχνει στο ίδιο σημείο.
αρχίζω να διαπιστώνω ότι μάλλον ξέρει πολλα ο αέραας για μένα, τα μυστικά μου, τους φόβους μου, τους δισταγμούς μου...
όχι οτι φοβάμαι για κάτι, τα λάθη είναι τα στολίδια μου λένε, και μένα τα δικά μου λάθη, άπειρα στον αριθμό ειναι αυτά που με κάνανε καλύτερο,με γυαλίσανε, με κάνανε να ξέρω τι θα μπορούσα να θέλω.
Άλλο βέβαια που επειδή είμαι γνωστός παλιοχαρακτήρας δεν ξέρω τι θέλω.
Μικρός,(πέρυσι δηλαδή, μην ξεχνιόμαστε....) είχα τον άλλο Γιώργο που έλεγα τα πάντα. Ομηρικοί καυγάδες, πάντα η δικιά μου πλευρά να έχει δίκιο, η άλλη να μου αντιλέγει τα πρέπει, τα μή, τα όχι, τα ποτέ, τα μήπως και εγώ απλά να νιώθω άνετα που ξεμπέρδεψα με την ανάγκη να μοιραστώ κάτι μα κάποιον, την ανάγκη να απολογιθώ για κάτι ( πολύ σπάνιο αυτό....), την ανάγκη.... δεν ξέρω αν ποτέ είχα κάποια ανάγκη... το μόνο που θυμάμα ήταν ότι υπήρχαν στιγμές που ένιωθα απίστευτα γεμάτος και άλλες που ένιωθα απίστευτα άδειος!!!
Ενδιάμεσο δεν υπήρχε. Άλλες φορές τα μάτια μου γεμίζαν χωρίς λόγο και άλλες ένιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά που όμοιο του δεν είχα ξαναζήσει...
Και άλλες απλά επέλαυνα προς καινούργιες σκέψεις, αντιδράσεις, καταστάσεις, επιλογές.
Συγκρούσεις επί συγκρούσεων με όλους για το τίποτα, ή για τα πάντα μόνο που για μένα αυτός ο διαχωρισμός ήταν πάντα τόσο ισχνός που πολλές φορές δεν τον διέκρινα!
Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, όχι ότι έχουν αλλάξει, καλυτερεύσει η χειροτερέψει απλά είναι διαφορετικά...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment