πετώντας...η μαθαίνοντας να πετάω με αεροπλάνο...

Από μικρός θυμαμαι το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω πιλότος. Ξέρεις στις κλασσικές ερωτήσεις του τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις για μένα υπήρχε μια και μόνο απάντηση "πιλότος". Δεν ξέρω γιατί αλλά φαντάζομαι ότι απλά έδινα μια από τις πιο δημοφιλείς απαντήσεις μεταξύ των αγοριών εκείνης της ηλικίας. Αλλά με μένα νομίζω ότι κάτι παραπάνω από απλά λόγια ενός 10χρονου. Διάβαζα σαν τρελός κάθε τι σε σχέση με τα αεροπλάνα, αγόραζα την πτήση για να διαβάσω αναλύσεις των αεροσκαφών και γενικά προσπαθούσα με κάθε τρόπο να μαθαίνω όσα περισσότερα γινόταν σχετικά με τα αεροπλάνα.
Οι δικοί μου άλλη φορά με πέρνανε στα σοβαρά, άλλη φορά προσπαθούσαν να με αποθαρρύνουν. Μέχρι που σε ένα φιλικό σπίτι, γνώρισα ένα πιλότο! Ο άνθρωπος αυτός μπορεί και να πέρασε κάποιες απο τις πιο "εφιαλτικές" ώρες μαζί μου. Σχεδόν ανάκριση, και πως γίνεται το ένα, πως γίνεται το άλλο, γιατί το ένα, γιατί το άλλο για μένα όμως ήταν πανηγύρι. Μετά κάθε φορά που πετούσα με αεροπλάνο απο και προς κάπου πάντα θα ζητούσα να πάω στο πιλοτήριο. εκεί να δεις μαγεία... ήθελα τοσο πολύ να μένω σε όλη την πτήση εκεί.
Μου άρεσε τόσο πολύ να βλέπω και να παρατηρώ, όχι δεν ζήτησα εγώ να το οδηγησω ποτέ αλλά σίγουρα καταλάβαινα ότι αυτό θέλω να κάνω, εκεί ανήκω...στον ουρανό.
Μεγαλώοντας έμαθα ότι μονο στην Αμερική, τότε τουλάχιστον, μπορούσε κάποιος να γίνει επαγγελματίας χειριστής αεροσκαφών. Μεγάλη ήττα ιδίως όταν έμαθα ότι το κόστος ανερχόταν σε ποσά με πολλά πολλά ψηφία την εποχή της δραχμής πάντα. Οπότε μονόδρομος τότε φαινόταν η σχολή Ικάρων.Άλλος κόσμος, άλλες προοπτικές, αλλά η ίδια αίγλη, η ίδια επαφή με τους αιθέρες, η και ακόμη καλύτερη! Αλλά με περίμενε μια ακόμη απογοήτευση, σε τυχαία ομφαλμολογική εξέταση ανακάλυψα ότι έχω μυωπία. μεγάλη ήττα στο τετράγωνο τότε. Γιατί μπορεί να μην έκλεινε την πόρτα της πολιτικής αεροπορίας που ήταν από μόνη της διακριτικά κλειστή λόγω κόστους αλλά σφράγιζε την πόρτα της πολεμικής αεροπορίας για τα καλά! έτσι απλά δεν ήξερα αν ποτέ θα πετάξω, στο πιλοτήριο των αεροπλάνων δεν μπορούσα να πηγαίνω λόγω φόβου για τρομοκρατικές επιθέσεις...
έτσι το όνειρο απλά ατόνισε, θάφτηκε, σκονίστηκε μα ποτέ δεν ξεχάστηκε...
πρόσφατα βρήκα τους πόρους και αποφάσισα να μάθω να πετώ αεροπλάνο ερασιτεχνικά. Και εκεί ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο, τελείως διαφορετικό από ότι περίμενα, πολύ πιο συναρπαστικό, πιο απαιτητικό, με πολύ διάβασμα, έντονη πάλη με τα ένστικτα επιβίωσης μου, και βεβαίως ότι φοβάμαι, ναι φοβάμαι καμιά φορά αλλά μου αρέσει πολύ μα πάρα πολύ περισσότερο.
Μέσα από τα μαθήματα πτήσης έμαθα πολλά το κυριότερο να μην είμαι επιπόλαιος, στάση ζωής για μένα παλαιότερα! μετά να ακολουθώ τους κανόνες, τις διαδικασίες. Έτσι μέσα από το μάθω να πετώ αεροπλάνο, έμαθα και ακόμα μαθαίνω να πετώ και να χειριζομαι τον ευατό μου καλύτερα.
ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη δι οργάνων προσγείωση όπου απλά ακούς τον ελεγκτή να σε καθοδηγεί, κοιτάς και συμβουλέυεσαι με θρησκευτική και πολύ παραπάνω ευλάβεια τις ενδείξεις των οργάνων και αγνοείς παντελώς τι σου λέει το ένστικτό σου, ότι είσαι χαμηλά ότι δεν πας καλά οτι πρέπει να ανέβεις γιατι απλά μονο εκεί πάνω είσαι ασφαλής. Στο τέλος όμως και μόλις ακουμπήσεις τον διάδρομο, είναι τόσο μεγάλη η ευχαρίστηση που απλά θέλεις κι άλλο. Θέλεις να επεκτείνεις τα όρια σου, να τα ακουμπήσεις, να τα κάνεις πιο ευρεία, πιο ανθεκτικά, πιο ποικίλα. Μου άρεσε τόσο μα τόσο πολύ, να πλανάρω στον αέρα, να παίζω με τον αέρα, άλλωτε να τον υποτάσω, άλλωτε να τον αφήνω να με νικά, άλλωτε να τον χρησιμοποιώ και άλλωτε απλά να μου κάνει την ζωή δύσκολη... αλλά στο τέλος να νιώθω τόσο καλά, τελικά ο ίκαρος είχε πολύ δίκιο!
Νιώθω κάθε φορά ότι ανήκω εκεί, είτε πετάω ψηλά είτε στα 20-30 πόδια από το επίπεδο της θάλασσας. Ταυτόχρονα έμαθα, διαβάζοντας καλύτερα την πατρίδα μου, μέρη και ρώτες του αέρα παντού, πως να χαράζω πορεία, πως απλά να πλοηγούμαι εκεί ψηλά, να βρίσκω τον δρόμο μου σε ένα κόσμο χωρίς σημεία αναφοράς αλλά με τόσα τρελά απίστευτα σημεία που δεν ξεχνάς ποτέ, λεπτομέριες που απλά σε μαγεύουν, ηρεμία που σε καθηλώνει!
Η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου όμως ήταν όταν ήρθε η στιγμή να κάνω το πρώτο solo. Την πρώτη πτήση μόνος μου, χωρις τον εκπαιδευτή διπλα μου! Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την μέρα, δεν κοιμήθηκα την προηγουμενη νύχτα απλά σκεφτόμουν, ονειρευόμουν, προσπαθουσα να χωρέσω τα πάντα στο μυαλό μου, στις σκέψεις μου. Ημουνα πολύ πρωί στο αεροδρόμιο, παρα πολύ πρωί, πέρασα την πύλη και προχώρησα προς το αεροπλάνο. Έκανα όλους τους καθιερωμένους ελέγχους που έπρεπε να κάνω, και περιμένα να έρθουν κι άλλοι. Όταν ήρθαν απλά ετοιμάστηκα και ήμουν έτοιμος.
Άρχισα να τροχοδρομώ απλά ενημερώνοντας τον πύργο ελέγχου σχετικά με τα στοιχεία της πτήσης μου, ενημερώθηκα για την ένταση του ανέμου και φτάνοντας στην άκρη του διαδρόμου απογείωσης είπα..." εντάξει...τώρα μόνος μου..."
είχα την άδεια απογείωσης από τον πύργο ελέγχου, έσπρωξα μπροστά την μανέτα ισχύος και άρχισα να τροχοδρομώ, όλα κια πιο γρήγορα, προσπαθώντας να κρατήσω το αεροπλάνο ευθεία με τα ποδηστήρια, λίγο πλάγιος άνεμος πάντα κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα και όταν έφτασα την προβλεπόμενη ταχύτητα απογείωσης τράβηξα μαλακά το στικ πίσω, περίμενα δύο, τρία δευτερόλεπτα και μετά... ναι πετούσα, μόνος μου, ήμουν μόνος μου, πετούσα το αεροπλάνο και κέρδιζα ύψος... ναιαιαιαιαιαιαιαιαι!!!! Ήμουν μονος μου εκεί, ήμουν πιλότος... και βρουπ... ο αέρας με είχε κάνει δικό του...
χμ, μάζεψα τα φλάπς όταν έπρεπε και συνέχισα να κερδίζω ύψος; FL003 ή 300 πόδια μετά FL 006 μέχρι που έφτασα στα FL023 ή 2300 πόδια υψόμετρο, το προβλεπόμενο ύψος για την πρώτη μου πτήση. Καλά τί TOP GUN και τρίχες, εδώ μιλάμε για πτήση επιπέδου. Το απολάμβανα τρελά, είχα βρεί κάτι καλύτερο απο το σεξ, λέμε τώρα. Αλλά ήταν τέλεια εκεί. Αφού ολοκλήρωσα την διαδρομή που προβλεπόταν στο σχέδιο πτήσης που είχα υποβάλει το πρωί άρχισα την προσέγγιση. Εκεί με θέλω... γιατί καλά η απογείωση είναι εύκολη αλλά άντε να το προσγειώσεις. Αρχισα την κάθοδο, με ασθενή πλευρικό άνεμο πράγμα που έκανε τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα, crosswind landing είναι για την επόμενη τάξη ας πούμε.
Είχα άγχος, λίγο φόβο και άρχισα τα checks για την προσέγγιση, όλα μια χαρά μέχρι που είδα και ευθυγραμμίστικα με τον διάδρομο. Ένιωθα τον άνεμο, αλλά το απολάμβανα τόσο πολύ που προσέγγιζα υπό γωνία. Ήταν απίστευτο αυτό που συνέβενε, προσγείωνα αεροπλάνο μόνος μου... στο τέλος απλά το ακούμπησα λίγο, μάλλον πολύ άτσαλα, αλλά είχα πετάξει μόνος μου! Τελείως μόνος μου...