Tuesday, January 22, 2008

μια μέρα....

Είναι σχεδόν απογευμα, έχει μια υπέροχη μέρα, πιο σωστά είχε μια υπέροχη μέρα γιατί ο ήλιος ο ηλιάτορας μολις έδυσε...μια υπέροχη μέρα για τους άλλους που είναι έξω, γιατι για μένα σχεδόν όλες οι μέρες είναι ίδιες... 23βαθμοί στο γραφείο, 65% υγρασία!

Σαν μηχανή νιώθω, μακάρι να ήμουν του σεξ, αλλα μπα... του φαγητού ναι, της πολυλογίας ναι, του ροχαλιτού ναι ( μου το είπανε κι αυτό... τα τριάντα έρχονται και φέρνουν και κουσούρια) αλλά του ποθούμενο... προσπαθώ αλλά θέλω κι άλλο!
Σήμερα ήταν και είναι ακόμα δηλαδή, γιατί ποιός σου είπε αχιλλιά ότι έχεις τελειώσει απο τις 6μμ ( GMT+2 για λίγες εμφανήσεις) την δουλειά σου για σήμερα; και μετά σπίτι, άλλη δουλειά εκεί και διάβασμα.
θεούλη μου το ομολογώ, εγώ τα εκανα όλα, μπορώ να μην έχω να εξεταστώ αύριο; να μην γράψω διαγώνισμα ίσως; ότι δεν θα ξαναδιαβάσω playboy ή άλλα ακατάλληλα πράγματα για ένα παιδί της ηλικίας μου;

Απλά απολαμβάνω τόσο πολυ το πρωί που ο ήλιος λούζει το δωμάτιο μου, και εμένα φυσικά, παραδίνομαι στο χάδι του και νιώθω ομορφα, άνετα ζεστά... χαλαρά... μέχρι να πουφ... σορρυ βρε πρώι είναι, πάμε πάλι, μέχρι να αρχισω να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να σηκωθώ απο το κρεβάτι... και μετά μπάνιο και μετα δοντάκια κ μετά καφές, πολύ καφές μέχρι που διάβασα οτι αν πίνεις καφέ έχει τριπλάσιο ποσοστό περίπτωσης αποβολής του παιδιού, και εγώ με τέτοια κοιλιά το κόβω να είμαι στον έκτο μήνα, και δεν λέει να χάσω το παιδί, και έκοψα τον καφέ και πίνω μίλκο. Αλλά κι αυτό δεν είναι καλό για την περίπτωση μο, βλέπε τα κιλά μου, οπότε την έχω καταβρεί με τα μικρά της danone, αλλά για τα νιώσω πρέπει να πιω πολλα, κι αυτά λένε μονο ένα την ημέρα και δεν μπορώ να βρω την λύση!

Θέε μου, σαν λοκατζής, να μην μιλήσω ποσο δύσκολα πέρασα στην θητεία μου τώρα, νιώθω το πρωί όταν είναι να σηκωθώ απο το κρεβάτι, μετά απο 10ήμερο στον Αι- Στράτη για ασκήσεις και ατελείωτες μάχες.
Ασήκωτα πόδια, χέρια, μουδιασμένο κορμί και όλο μου το είναι, θέλει κι αλλο, κι άλλο... όπως σε όλα δηλαδή, αχορταγος μια ζωή... πάντα της υπερβολής, πάντα να θέλω κι άλλο, πάντα να μην ικανοποιούμε με τίποτα, ποτέ να μην έχω την υπομονή να περιμένω να γίνει κάτι. Εντάξει μονο κόπο δεν ήθελα κι άλλο. Φυγόπονος οσο δεν πάει άλλο, και τεμπέλης... για όσκαρ! Βρε πως αλλάζουν τα πράγματα όμως... και τώρα τρέχω τρέχω και μου αρέσει... άλλο πράγμα ( μεταξύ μας παντα, για να περάσει την λογοκρισία του εαυτού μου, το γράφω αυτό!).

Και τώρα θέλω επιγόντως διακοπές, όχι με τον κύριο Μαρτάκη που λέει και το περιώνυμο άσμα, αλλά να, να απλώσω την υπέροχη δίμετρη κορμάρα μου κάπου τελοσπάντων που να έχειχώρο και να με σηκώνει, και να μην κάνω τίποτα! Να βλέπω μακριά, αλλά έλα μου που δεν έιμαι άνθρωπος του τίποτα... καλά καλά, είμαι... αλλα του με μέτρο τίποτα... ακούγεται κάπως αυτό αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Τελικά είμαι ένας μαέστρος του τίποτα! Ξεκίνησα μαέστρος μουσικής, λέμε τώρα, και κατέληξα μαέστρος του τίποτα. Τώρα αυτό δεν μου ακούγεται σαν προαγωγή ή βήματα μπροστά αλλά τουλάχιστον έχω κάνει κάτι. Ναι, τίποτα!
Πολύ μου την μπαίνω σήμερα και δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί διακρίνω μεγάαααααααλα περιθώρια βελτίωσης, ή πάλι γιατί θέλω πολλα παραπάνω απο μένα πλέον.

No comments: