λές να έχει έρθει η άνοιξη....

έχει υπέροχη μέρα έξω,
απίστευτο ήλιο,
ουρανό με τέλειο χρώμα,
κι εγώ στο γραφείο, να κοιτώ την οθόνη του υπολογιστή...
χαμένος σε emails και εξελόφυλλα...
θέλω να βγω έξω να πιώ καφέ στην θάλασσα...
που ήταν το έντυπο παραίτησης για χαζούς λόγους;
/g

μια Κυριακή....

γεμάτη ήλιο....
δουλειά, σιγά μην δεν είχε δουλειά...
και βεβαίως.... ηρεμία...
μου λείπουν... άνθρωποι...
αλλά έχω ισορροπία...
/g

Bερσαλλίες εν έτει 2008... στην Αθήνα...

Έχω να το δηλώσω κατηγορηματικά. Δεν μου άρεσαν πάντα τα μασκέ τα πάρτυ. Ασε που όλη την χρονιά μασκαράς είμαι οπότε πια η διαφορά να ντυθώ κάτι κάποιες μέρες. Μετά δεν μπορούσα να βρώ λόγω όγκου στολή που να μου αρέσει ε, δεν ήθελε και πολύ το παράτησα το άθλημα. Μετά ταυτόχρονα τόσο μπλά μπλά από τους γονείς μου για τα παρτυς και τα παραλκόμενα τους δεν με έκανε να είμαι φαν αυτών. Αλλά τα τελευταία χρόνια νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο όσον αφορά τα πάρτυς στις απόκριες από ένα θεματικό πάρτυ. Οπότε η πρόσκληση φίλου σκηνογράφου για να πάω σε μασκέ πάρτυ με θέμα Βερσαλλίες μόνο αδιάφορο δεν μπορούσε να με αφήσει. Κουστούμια, ερωτισμός, μαρκησίες, κόμηδες... χμ, κόμης θα ντυνόμουν. Άντε να βρείς στολή, αλλά βρήκα. Τηλεφώνησα σε φίλο που δουλεύει στο βεστιάριο του μεγαλύτερου και σημαντικότερου θεάτρου και να βρήκα στολή, από παράσταση του πολλών ετών πρίν. Και ώ τι τύχη μου έκανε. Εντύπωση πρώτη; Θα έκανα πάνω από μισή ώρα να την βάλω, εντύπωση δεύτερη, πρέπει να ζύγιζε πάνω από 10 κιλά το όλο κουστούμι, μετά άντε να περπατήσεις με τα τακούνια, έστω χοντρά, μετά έπρεπε να βαφτώ και τέλος η περούκα με τα ίσια μακριά άσπρα μαλλιά με μπούκλες.
Δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά με την βοήθεια φίλων ( μιας μαρκησίας, μια ακόμη αυλικής και οι δύο με τεράστια κρινολίνα και κάτι θελτικότατα μπούστο να εφραίνουν τα μάτια μου) κατάφερα και το μακιγιάζ, μέχρι και προτίμηση σε προϊόντα έχω πλέον, και ξεκινησαμε για το σπίτι του φίλου. Στον δρόμο το θέαμα, εγώ να οδηγώ το αυτοκίνητο σαν κόμης με την περούκα και πίσω οι κυρίες ήταν κάτι παραπάνω από "όμορφο" παράδοξο θα έλεγα για αυτούς που μοιραζόμασταν τον δρόμο.
Με τα πολλά φτάσαμε στο σπίτι του φίλου, στις Βερσαλλίες εν Αθήναις ήθελα να πω.
Το σπίτι είχε διακοσμηθεί καταλλήλως για το πάρτυ. Δηλαδή τι απλά καταλλήλως, Βερσαλλίες σε κλίμακα ήταν. Από εκεί και πέρα, Το τί χορός, παιχνίδι με τα μάτια, μάσκες, κυρίες με κρινολίνα να αποπλανούν εμάς, μαρκησίες να τραβούν την προσοχή μας, κόμηδες να προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή κυριών της αυλής κι όλα αυτά σε ένα απίστευτο ντεκόρ που ο φίλος μου και οργανωτής του πάρτυ είχε κάνει το σπίτι του να μοιάζει με παλάτι (σε κλίμακα 1/100 μάλλον από τις Βερσαλλίες) αλλά με τέτοια μαγική ατμόσφαιρα. Ήταν το καλύτερο πάρτυ της ζωής μου. Με ένα και σημαντικό συμπέρασμα, το γρήγορο σεξ δεν ήταν για τους άντρες τις εποχής εν αντιθέσει με τις κυρίες που με τα κρινολίνα τις αφήναν να κάνουν ότι ήθελαν. Απλά ο εραστής απο κάτω από το κρινολίνο και ούτε γάτια ούτε ζημιά.

Τις πρώτες πρωινές ώρες ξεκίνησα για το σπίτι. Και βεβαίως εκεί σημειώθηκε το ευτράπελο της χρονιάς για μένα. Μπλόκο με σταμάτησε και μάλλον έκανα αστυνομικούς να γελάνε για αρκετό καιρό όταν σταματήσαν ένα κόμη σε ένα FORD να πηγαίνει σπίτι του χωρίς δίπλωμα και χωρίς κινητό και χωρίς εννοείτε τίποτα πάνω του...

Στο σπίτι φτάνοντας ενώ άλλες φορές μετά από ξενύχτι πετούσα τα ρούχα μου από εδώ και απο εκεί τώρα έπρεπε σιγά σιγά να βγάλω το κουστούμι... και βεβαίως ξέχασα να ξεβαφτώ...
το πρωί.......... αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα.... τρόμαξα με εμένα στο καθρέπτη... για γκόμενα χάλια ήμουν, για κόμης, τι ξεπεσμός θεέ μου...
τελικά με ένα καφεδάκι και ένα καυτό ντούς γύρισα στο 2008 ανώδυνα αλλά τόσο καλά μετά το πάρτυ....
χμ, να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο την μαρκησία που μου έδωσε το τηλέφωνό της!
Η να στείλω τον ιπποκόμο μου με μήνυμα;;;
/g

σάββατο πρωί....

όλα τα παράθυρα ανοιχτά, ο αέρας καθαρός στο σπίτι μέσα να μπαίνει, ο ήλιος παντού, να αρνούμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι, να βάλω καφέ, να φτιάξω τα μαλλιά μου που έχουν αυτονομιστικές τάσεις η κάθε τουφα από την άλλη.
Σηκώνομαι φτιάχων καφέ, βάζω μουσική "πες το δυνατά πως μ'αγαπάς"... χαρίζω συγκινήσεις στους πέριξ όντας μόνο με το μποξεράκι ( πανιάζουν από τον τρόμο, βλέποντας τον άνθρωπο της Michelin, να γυρίζει από δωμάτιο σε δωμάτιο...)

Το σπίτι θέλει καθάρισμα, και εγώ δεν ξέρω από που να αρχίσω πρώτα, τα ρούχα μου στο πάτωμα, μια στίβα ως εκεί σχεδόν βουνό μόνα τους φτιάχνουν.
Αρχίζω το συγίρισμα, μάνα που είσαι να δείς να καμαρώσεις!

μετά λαϊκή(είμαι εγώ... νοικοκυρά φίνα, βάλε φίνα σου λέω....)
και μετά....

γαμώτο, μου χύθηκε ο καφές!!!
/g

πώς....

γίνεται να πλησιάσεις έναν άνθρωπο που γίνεται αχινός;
αλλά το μέσα του γεμάτο γλύκα είναι;
/g

τρώγοντας έξω....Tratoria Milanese

Εχτές το βράδυ βγήκα έξω για φαγητό. Η επιλογή του μέρους ήταν βάση αυτών που γραφόντουσαν σε διάφορους οδηγούς της πόλης. Φτάνοντας στο μέρος, καλά δεν μπόρεσα να μην νιώσω παράξενα που σχεδόν 10 παρά το βράδυ και το μαγαζί ήταν άδειο, αλλά μετά τις 11 παρά άρχισε να γεμίζει από κόσμο που ερχόταν να δειπνήσει! εντυπωσιακό... αλλά τόσο αργά! μα τόσο αργά!
Τέλος πάντων αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα, αλλά πρόβλημα μου ήταν το γεγονώς ότι ο χώρος ήταν όχι όπως λέγανε οι οδηγοί. Λίγο παλαιομοδίτικο ντεκόρ, φωτογραφίες αλλά Μπαϊρακτάρη στους τοίχους, και βεβαίως αυτό που δεν φαινόταν στις φωτογραφίές κόσμος πάνω από τα δεύτερα -άντα.
Όσον αφορά το φαγητό, χμ... Η μαρινάρα μου ήταν απλά χάλια, πολύ μα πολύ εμφανώς κατεψυγμένα τα θαλασσινά και βεβαίως σαν σούπα λαδιού ήταν το πιάτο μου τόσο λάδι που είχε το πιάτο μου. Πανικός. Μόνο η σαλάτα μου άρεσε λίγο. Συμπέρασμα, όχι δεν μετάνιωσα που πήγα σε αυτό το μέρος, αλλά τελικά το πιο σημαντικό είναι να δοκιμάζεις και διαμορφώνεις γνώμη μόνο σου. Δεν ξέρω αλλά οι οδηγοι και αυτοί μέρος της όλης διαδικασίας είναι.
Οπότε το πιο σημαντικό πράγμα είναι να δημιουργείς την γνώμη σου και βεβαίως να δοκιμάζεις τα πάντα
/g

κάθε προσπάθεια με πάει πιο μακριά...

πίνοντας καφέ,
έχοντας μόλις τελειώσει να κάνω κάτι νομίζω καλό για την δουλειά μου, διαπιστώνω ότι το πιο σημαντικό είναι να προσπαθείς! ανεξαρτήτου αποτελέσματος γιατί με κάθε προσπάθεια πας πιο μακριά, μαθαίνεις πιο πολλά, και στο τέλος απλά σου μένει η γλύκα του αγώνα. Η αλήθεια είναι ότι όλον αυτό το καιρό ήμουν πολύ φυγόπονος. Αλλά μαθαίνω πλέον σιγά σιγά ότι το πιο σημαντικό είναι να προσπαθείς και που ξέρεις μπορεί να πετύχεις πολλά περισσότερα είτε από τύχη, είτε γιατί το αξίζεις είτε γιατί απλά ήταν η σειρά σου να στο να πετύχεις κάτι.
Στο τέλος αυτό που κατάλαβα απο όλα αυτά είναι ότι όσο λιγότερο χρόνο ξοδεύω στον καναπέ μου, κάνοντας τίποτα άλλο παρά ανούσιο ζαπιγκ τόσα λιγότερα καταφέρνω. Από την άλλη όσο περισσότερο προσπαθώ, ρωτάω, δοκιμάζω τόσο καλύτερα είναι!
και απλά τα καλύτερα έρχονται... γιατί είναι αλήθεια κάθε προσπάθεια με πάει πιο μπροστά!
/g

καλημέρα....

σαββατο πρωί...
με όρεξη για διάβασμα, μουσική, χαλάρωμα...
μα δουλειά πολύ με περιμένει, τρέξιμο τρελό, απο δω και απο κει, σαν το νερό στα αυλάκι τρέχει και δεν σταματεί.
καφεδάκι μόλις έφτιαξα, κοιτώ απ'έξω απο το πάραθυρο, ο καιρός αλλάζει με ταχύτητα, το κρύο γίνεται τσουχτερό, η κουβέρτα ολο κ πιο ελκυστική, η αγκαλία της όλο και πιο ζεστή...
Η μαρία φορτσάρει στην Κάρμεν, εγώ ξυπνάω σιγά σιγά. Ένα ακόμα σάββατο είναι να ξεκινήσει, μια ακόμα μέρα να ζήσω...

καιρός να τεντωθώ...

καλημέρα...
/g

πίσω στο σπίτι....

τελικά το να γυρίζεις σπίτι σου έχει πάντα μια γλύκα. όσο και να μου αρέσουν τα ταξίδια, μάλλον δισέγγονος του οδυσσέα πρέπει να είμαι, πρέπει να ρωτήσω τον πατέρα μου τι έκανε ο παππούς του με την πηνελόπη πριν πολλά χρόνια, τόσο μου αρέσει και η γλύκα που νιώθω με του που βάζω το κλειδί στην πόρτα και γυρίζω σπίτι μου... Εντάξει δεν κρατάει και πολύ αυτό αλλά τι να πω, είναι ανείπωτο συναίσθημα. Γλυκό, ήρεμο, χαλαρό. Είμαι σπίτι...

Μόλις μπήκα τώρα, έχω κάνει μπάνιο και απλά κάθομαι και γράφω κοιτώντας έξω και περιμένοντας το κύμα κακοκαιρίας. Λές να έχασε τον δρόμο; είδωμεν.....

είμαι πολύ κουρασμένος το λέω αλλά δεν το παραδέχομαι, έτοιμος ακόμα και για έξοδο...
αλλά σιγά, τέτοιο πουρό που έχω καταντήσει μέσα το κόβω να μένω...
θα δείξει...
/g

θέλοντας να αγοράσω καινούργιο κινητό!

θέλω ένα iphone...
αλλά περιμένω πως και πως αν το βρω...
το έχει ένας φίλος, πω πω κόλλημα.
σαν κινητό δεν λέει πολλά αλλά σαν συσκευή, απίστευτο!
ουπς πάλι συνάντηση!
/g

μετά τον καφέ...

μια όμορφη μέρα
με καλά νέα στο inbox
λεφτα ειναι να πάρουμε,
ελπίδες για περισσότερα έχουμε...
τελικά μήπως πρέπει να έχει παλιόκαιρο για να πηγαίνουν καλά τα πράγματα;
λέμε τώρα!
/g

μια ακόμα καινούργια μέρα

καλημέρα...
νυστάζω αφόρητα,
έχω δουλειά πολύ! αλλά το παλεύω δημιουργικά, αλλά νυστάζω...
έξω κάνει παρα πολύ κρύο,
χμ, μάλλον δεν έχω και πολύ καλη διάθεση... αλλά εντάξει, θα ζήσω... όπως πάντα. Αυτό με το κακό σκυλί, που ψόφο δεν έχει; Ε, για μένα γράφτηκε...
πάω να φτιάξω καφέ!
/g

προσοχη στο μηνυμα παρακάτω, είναι απάτη!!!!

μόλις το έλαβα...
ειναι fishing!!! προσοχη σε όλους!!!!
/g






Αγαπητε CitiBank κατοχος λογαριασμου,

Προσφατες συχνη δραστηριοτητα σε τραπεζικο λογαριασμο σας online, μας αναγκασε να το περιορισει μεχρι την ταυτοτητα σας εχει επαληθευθει. Για να επαναφερετε online λογαριασμου σας θα σας συμβουλευσει για να συνδεθειτε με το συντομοτερο δυνατο και να ξεκινησει η διαδικασια επαληθευσης.

Καντε κλικ σε αυτο το συνδεσμο για να επισκεφτειτε το site μας:



Καντε κλικ εδω για να επαναφερετε το λογαριασμο σας
Αυτη ειναι μια διαδικασια ασφαλειας να βοηθησει εσας και την προστασια του λογαριασμου σας. Ευχαριστω για την προσοχη σας σε αυτο το θεμα. Ζητουμε συγγνωμη για την οποια ταλαιπωρια.


Αυτο ειναι ενα μηνυμα που δημιουργουνται









Citibank.gr

Εχεμύθεια
Όροι και επισημάνσεις
Copyright © 1990 - 2008, Citigroup

back to real world....

Τελικά καλή ήταν η βόλτα... σώματος στα πέριξ, μυαλού στα ευρύτερα πέριξ...
ατελείωτοι μονόλογοι, πρόζα επιπέδου να απαγγέλεται από μένα, με μόνο ακροατή τον αέρα που παίρνει τις λέξεις και τις σκορπίζει μακριά.άλλες φορές τις ταξιδεύει, άλλες τις στριμώχνει στο ίδιο σημείο.
αρχίζω να διαπιστώνω ότι μάλλον ξέρει πολλα ο αέραας για μένα, τα μυστικά μου, τους φόβους μου, τους δισταγμούς μου...
όχι οτι φοβάμαι για κάτι, τα λάθη είναι τα στολίδια μου λένε, και μένα τα δικά μου λάθη, άπειρα στον αριθμό ειναι αυτά που με κάνανε καλύτερο,με γυαλίσανε, με κάνανε να ξέρω τι θα μπορούσα να θέλω.
Άλλο βέβαια που επειδή είμαι γνωστός παλιοχαρακτήρας δεν ξέρω τι θέλω.

Μικρός,(πέρυσι δηλαδή, μην ξεχνιόμαστε....) είχα τον άλλο Γιώργο που έλεγα τα πάντα. Ομηρικοί καυγάδες, πάντα η δικιά μου πλευρά να έχει δίκιο, η άλλη να μου αντιλέγει τα πρέπει, τα μή, τα όχι, τα ποτέ, τα μήπως και εγώ απλά να νιώθω άνετα που ξεμπέρδεψα με την ανάγκη να μοιραστώ κάτι μα κάποιον, την ανάγκη να απολογιθώ για κάτι ( πολύ σπάνιο αυτό....), την ανάγκη.... δεν ξέρω αν ποτέ είχα κάποια ανάγκη... το μόνο που θυμάμα ήταν ότι υπήρχαν στιγμές που ένιωθα απίστευτα γεμάτος και άλλες που ένιωθα απίστευτα άδειος!!!
Ενδιάμεσο δεν υπήρχε. Άλλες φορές τα μάτια μου γεμίζαν χωρίς λόγο και άλλες ένιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά που όμοιο του δεν είχα ξαναζήσει...
Και άλλες απλά επέλαυνα προς καινούργιες σκέψεις, αντιδράσεις, καταστάσεις, επιλογές.
Συγκρούσεις επί συγκρούσεων με όλους για το τίποτα, ή για τα πάντα μόνο που για μένα αυτός ο διαχωρισμός ήταν πάντα τόσο ισχνός που πολλές φορές δεν τον διέκρινα!

Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, όχι ότι έχουν αλλάξει, καλυτερεύσει η χειροτερέψει απλά είναι διαφορετικά...

ταξίδι...

έχω όρεξη για μεγάλο ταξίδι... διαρκείας...
λέει...
μάλλον ήρθε η ώρα της Michelle...(φίλη στην Νεα Υόρκη με ειδίκευση στα ψώνια και τις εξιδεικευμένες μορφές shopping therapy)
/g

κάνω διάλειμμα....

από όλα...
μέχρι νεωτέρας...
εννοειτε εδώ θα είμαι σταθερός...
τουλάχιστον εδώ τα λέω όλα...
/g

φαγητό σε γαμάτο μέρος....Kίτσουλας!

υπάρχουν κάτι μέρη που δεν σε προϊδεάζουν για τίποτα, πόσο μάλλον ότι εκεί μπορείς να φας καλά, να περάσεις καλα, να κάνεις πλάκα, να δεις και να σε δούνε...
κυριακή φαγητό σε ταβέρνα με όλη την σημασία της λέξης, και τι φαγητό ε, μόνο η μαμά σοφία, ναι βρε η μάνα μου, μπορεί να το χτυπήσει κι αυτό μετά απο γερό ζέσταμα και ξεκούραση ημερών!

Και βεβαίως στην προσπάθεια μου να διατηρήσω το απολλώνειο κορμί μου, ( σαν το ανθρωπάκι της Michelin είμαι αλλά λέμε τώρα....ας είναι καλά ο καθρέπτης σπίτι μου,μπορεί να στοίχισε μια περιουσία αλλά άξιζε...) φάγαμε τον αγλέωρα. Το τι αρνάκι με πατατούλες που ήταν λουκουμάκια, το τι φρικασέ, το τι μουσάκα, το τι... τα λέω τώρα και ααααααααχχχχχ.... να ρωτήσω αν κάνει delivery...

Και στο τέλος το καλύτερο, ο λογαριασμός. Μέρος του μενού, αλλά δίκαια, νοστιμος και πολύ χαμηλός! όχι, δεν είμαι καρμίρης αλλά μου την δίνει να πληρώνω όταν δεν αξίζει υπέρογκα ποσά για άνοστα αφάνταστα εδέσματα όταν με φτιάχνει να απολαμβάνω τα μέγιστα και στο τέλος ο λογαριασμός να παραμένει σε χαμηλά 2ψήφια νούμερα. Γιατί εκεί νιώθεις ότι δεν κοιτάνε μονο το πορτοφόλι σου αλλά το να μοιραστούν μαζί σου κάτι, το φαγητό στην προκειμένη, την παρέα...

/g

ΣάββατοΚύριακο....με χάλια καιρό...

Γεμάτο ταινίες, πολύ δουλειά για το σπίτι, αρκετό διάβασμα,
φαγητό καλό σε μικρό απόμερο φτηνό μέρος, συζητήσεις περί παντός επιστητού,
τηλέφωνα και διαφωνίες με φίλους, βόλτες στην υγρή γεμάτη αμάξια πόλη ( πολυ πάνε όλοι, πήραν ένα αμάξι και πάνε λες κι εγώ δεν κάνω ακριβώς το ίδιο...παραλογισμός στο μεγαλείο του)

πίσω στο σπίτι, να βλέπω την βροχή να πέφτει, τον αέρα να λυγίζει τα πάντα, και να πέρνει να ταξιδεύει το μυαλό μου...
Γενικά νομίζω ότι έχω χάσει πράγματα και χρειάζομαι άμεση ανασυγκρότηση ( ούτε σκληρός δίσκος σε χαλασμένο pc να ήμουν)

γενικά δεν ξέρω τι θέλω αλλά άντε να βρείς λόγια να το περιγράψεις αυτό που νομίζεις ότι θέλεις, δεν είσαι σίγουρος. Άσε δε το χειρότερο, περιμένεις οι άλλοι να βρουν τι θέλεις, αυτό που εσύ ούτε καν μπορείς να προσδιορίσεις, και μετά βεβαίως βεβαίως τους θυμώνεις γιατί δεν σε καταλαβαίνουν... παραλογισμός σου λέω!
δεν με αναγνωρίζω ώρες ώρες...

α, εβγαλα και φωτογραφίες το σκ που πέρασε. τζίφος!!! η ίδια αναλογία σκαρταδούρας με καλές, 8 άχρειστες, 1 έτσι και έτσι, 1 ανεκτή!
/g

tell me why, I don't like mondays....

νυστάζω τρελά! και δεν έχω διάθεση...κλιμακτήριο απο τα σχεδόν 30 δεν παίζει, δύσκολες μέρες λόγω φύλου πάλι δεν παίζει, αν και καμιά φορά νομίζω ότι μπορει και αυτό να παίζει, σημασία έχει πως εγώ σήμερα δεν έχω καθόλου διάθεση για τίποτα. Όχι θα δουλεψω κανονικά, αλλά το μέσα μου απαθές,αδιάφορο.

Γενικά πέρασα ένα σαββατοκύριακο απλά καταλαβαίνοντας ότι δεν έχω διάθεση για πολλά και απλά πρέπει να κάνω κάτι να το αλλάξω αυτό. Το πιο αστείο είναι φυσικά που όλοι οι άνθρωποι γύρω μου έχουν μια θεραπεία,ένα λόγο,μια πρόταση που βεβαίως δείχνει ότι ενδιαφέρονται αλλά απο την άλλη γελάω τόσο πολύ που καμιά τους δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κοντά σε αυτό που θέλω... Η νομίζω ότι θέλω ή θα νόμιζα ότι θέλω... ή... όχου... πάλι μπερδέυτηκα... είναι και δευτέρα πρωί πρωί...
έχει και μια συννεφιά έξω, ούτε στους φίλους μου στα πιο βόρεια δεν μπορώ να τους την πω... για τον καιρό φυσικά!

μόλις έφτιαξα καφέ... τα μάτια μου κλείνουν τρελά, έχω συνάντηση σε 2 ώρες και πρέπει να ειμαι φρεσκαδούρα... την κάνω για φρέσκο αέρα

/g

μου λείπει κάτι...

μάλλον μου λείπουν πολλά, αλλά σήμερα έχω μια αίσθηση ότι μου λείπουν πολλα, πολλοί...
χμ, μάλλον δεν καλοκοιμήθηκα....
δεν έχω πολύ δουλειά σήμερα...
πρίζω λίγο τους περίγυρώ μου...
θέλω καθαρό αέρα, πάω μια βόλτα!
/g

νυστάζω....

στο γραφείο πρωί πρωί και νυστάζω αφόρητα πολύ. εχτές πήγα σε πάρτυ... δεν λέω όχι, πέρασα πάρα πολύ καλά. Καλή μουσική, ομορφος, πολύ όμορφος κόσμος, ενδιαφέρον άνθρωποι, άνθρωποι εντυπωσιακοί, απόμακροι, απασχολημένοι, περίεργοι, σιλικονάτοι, καλοντυμένοι, ελαφρώς και επιμελώς ατιμέλητοι... και βεβαίως ανάμεσα σε όλους αυτούς εγώ!

Τελικά πάντα ήμουν και ακόμα είμαι πολύ μπερδεμένος με τα πάρτυ.Ταυτόχρονα πάντα περνάω καλά, αλλά σχεδόν πάντα έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσα και καλύτερα...αλλά ποτέ δεν βρίσκω αυτό το κάτι διαφορετικό. Το χειρότερο είναι βέβαιως βεβαίως ότι μπορεί να το βρίσκω και να μην καταλαβάινω ότι βρήκα. Πρώτη Μεγάλη ήττα το ομολογώ και το κακό είναι ότι συμβαίνει συχνά.
Δεύτερη μεγάλη ήττα είναι ότι νομίζω ότι μεγαλώνω επικίνδυνα. Αμείλικτος ο χρόνος μαζί μου, μου παίρνει αντοχές και βεβαίως... αντοχές. Άσε που την επομένη απλά σέρνομαι επιρρεάζοντας πολύ άμεσα την υψηλού επιπέδου παραγωγικότητά μου. Θυμάμαι κάποτε, όχι πολύ πίσω στον χρόνο ξενύχτια μέχρι το πρωί, και μετά αεράτοι στην δουλειά, μετά καφέδες και πάλι από την αρχή δίνοντας τα πάντα.... άλλες εποχές αλλά νομίζω ότι τώρα ειναι καλύτερα.
είμαι πιο επιλεκτικός μάλλον!

νυστάζω... πολύ...

αγορά καινούργια φωτογραφικής μηχανής...

το είχα αποφασίσει...

ότι έπρεπε να αγοράσω καινούργια φωτογραφική μηχανή... δεν το συζητούσα πλέον, πάντα μου άρεσε πολύ η φωτογραφία, επιτέλους είχα βρει τα χρήματα και βεβαίως σαν απο καιρό κρυμμένος καλλιτέχνης ήθελα το καλύτερο μοντέλο.

Όχι δεν αρκούμουν σε ημίμετρα ηθελα το καλύτερο... δηλαδή την καλύτερη μηχανή.

Ναι, κάποιες που είναι σαν μπαζούκα με τον φακό μπροστά, όχι πλάκα κάνω ξέρω απο αυτά( να το ξερολίστικο), εντάξει διάβασα κάποια πράγματα και τώρα όντας κάτοχος μιας τέτοιας πλέον.... νιώθω πολύ ρεπορτερρρρρρ και καλιτέχνης και από όλα (σαν να μιλάμε για πυτογυρο νιώθω, όχι τζατζίκι παρακαλώ....)

Μετά απο μια εκτεταμένη έρευνα αγοράς κατέληξα και πήρα μια FF Canon, την 5D και ένα φακό,(28-70/2,8 L) που όλοι μου είπαν τα καλύτερα.
Το ξέρω (πολύ ξερόλας βγαίνω σ'αυτό το κομμάτι), το φαντάζομαι, θα είναι λίγος για μένα, αλλά έκανα και θα κάνω υπομονή μέχρι να πάρω κάτι ακόμα πιο ακριβό καλύτερο φωτεινότερο. Και όχι πως έγινα φωτογράφος, μπορεί κάτοχος φωτογραφικής μηχανής ναι, αλλά τίποτα άλλο προς το παρόν.

Τελικά είναι μαγεία να χάνεσαι πίσω απο το σκόπευτρο, να απομονώνεσαι απο τον γύρω κόσμο και απλά να προσπαθείς να δεις. Να δείς αυτό που σου αρέσει με μιαν άλλη ματιά. Να παίξεις με το φως, να αποτυπώσεις αυτό που βλέπεις, ή ακόμα καλύτερα αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις, που φαντάζεσαι... Σαν ένα παραμύθι που απλά εσύ κάνεις την πλοκή και ο θεατής αποφασίζει το τέλος. διάβασα κάποτε ότι άπαξ και η φωτογραφία μπει στο κόσμο σου μένει εκεί, είτε είσαι πίσω είτε μπροστά από την κάμερα...

Τα γυμνά μοντέλα μου λείπουν,( γυναικεία πάντα) αλλά θα τα βρω που θα πάει.
Αφήνοντας την άγρα μοντέλων λοιπόν στην άκρη (δικαιολογίες προς το παρόν) απλά άρχισα να φωτογραφίζω κτήρια.
Δεν μπορούν να πουν κι όχι... κάθονται... εκεί! Καλά στο τέλος το παράκανα δεν λέω αλλά είχε την πλάκα του.
Αλλά για μένα το πιο ενδιαφέρον είναι οι άνθρωποι, τα μάτια τους, οι φωτογραφίες δρόμου όπου εισπράττεις ένταση, συναισθήματα, βλέπεις τον κόπο τους στα μάτια τους, την χαρά τους, το πως είναι χαμένοι στις σκέψεις τους.

Οκτώ στις δέκα φωτογραφίες μου είναι τελείως χάλια, μια λιγότερο χάλια και μία απλά ανεκτή, αλλά που θα μου πάει...
/g

έχοντας άποψη για όλα...

Όχι εγώ...πλέον!
πάει καιρός απο τότε που ήμουν ξερόλας. αλλά πλέον όχι, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω, ή τουλάχιστον δεν μου το λένε πια, μπορεί και να με βαρεθήκαν δεν ξέρω αλλά η ουσία είναι ότι πλέον δεν τα ξέρω όλα. Ούτε κάνω ότι τα ξέρω όλα, ούτε καν νομίζω ότι τα ξέρω όλα.
Ναι, μεγάλη απώλεια για την οικουμένη αλλά εγώ δεν τα ξέρω πλέον όλα. Κι αυτό έχει πολλά καλά και πολλά κακά. Και άσε που νιώθω καμιά φορά και ανακούφιση που δεν γνωρίζω τι και πως.
Δεν ξέρω ποια είναι περισσότερα ή λιγότερα, όσον αφορά τα αρνητικά η τα θετικά της κάθε άποψης αλλά το μόνο που ξέρω είναι ότι αρχίζει να με ενοχλεί όταν ο άλλος απέναντί μου νομίζει ότι τα ξέρει όλα! και απλά αυτό με κάνει καλύτερο, ανατριχιάζω λίγο σκεφτόμενος πως ήμουν και απλά χαμογελώ και πάω παρακάτω κρατώντας μονο αυτά που εμένα με νοιάζουν.

Και με νοιάζουν πολλά αλλά απο το θέλω να το κάνω μέχρι το κάνω, χάος!
Βέβαια αυτό που ανακάλυψα είναι ότι το πιο καλό με τον μεγαλύτερο βαθμό ευχαρίστησης είναι να κάνεις κάτι σχεδόν ούτε στον ευατό σου να το ανακοινώσεις. Δεν συζητάμε καν για τους άλλους. Και στο τέλος έχεις και την ευχαρίστηση της επιτυχίας, και της πραγμάτωσης αυτού που ήθελες να πετύχεις και βεβαίως έχει και τον ελάχιστο κίνδυνο να εκτεθείς. τώρα ποιος λογαριάζει τι λόγο θα δώσεις στον ευατό σου.

Άλλωστε το να ονειρεύεσαι είναι δωρεάν και ακίνδυνο, χωρίς συνέπειες, όπως και το να ρεύεσαι που βγαίνει απο το ονειρεύεσαι...

να πάρει μεσημεριάτικα...

όχι δεν θα πανικοβληθώ...
ο υπολογιστής ο δικός μου κράσαρε... και εγώ σε αλλουνού να γράφω, να προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Καλά πολύ άνετος το παίζω αλλά μέσα μου βράζω... να πάρει, τόσο δουλειά χάθηκε...
κι εγώ, στο ύψος μου, και είναι πολύ γαμώτονε, και ζαλίζομαι εκεί πάνω....
άρε μαρτάκη με τα τραγούδια σου, θέλω επιγόντως διακοπές είμαι κι εγώ....
/g

μια μέρα με γεύση σούπας

είμαι γραφείο, είναι πρωί και απλά νιώθω το μυαλό μου σαν σούπα. Δεν ξέρω τι σούπα, βαριά η ελαφριά, με λεμόνι η χωρίς αλλά αυτό που με προβληματίζει είναι ότι καμιά φορά η σούπα είναι χωρίς γεύση. Σαν ζουμί που απλά έχει χρώμα, άλλες φορές ούτε αυτό. Και απλά δεν μου αρέσει αυτό να πάρει. Τελος πάντων, τα πράγματα σήμερα είναι λίγο διαφορετικά το μυαλό μου έχει γεύση, αλλά ξινίζει να πάρει...
δεν ξέρω γιατί και πώς απλά δεν μου αρέσει και πάρα πολύ αυτό.

Έχω και μια παράξενη διάθεση να πάρει, ολα μου φταίνε και ταυτόχρονα όλα μου αρέσουν... τι σαδομαζοχισμός είναι αυτός δεν μπορώ να καταλάβω. Δεν μου κάνει τίποτα, αλλά όλα καλά πάνε, πανικός γύρω μου και εγώ παρατηρητής παρότι μέρος και αιτία του πανικού πολλές φορές. Δεν ξέρω τι θέλω, μα θέλω πολλά, πάντα θα βρω τι και πώς για πολλά αλλά ποτέ το γιατί. Δεν παίζομαι, αλλά παίζω για τα πάντα και συμμετάσχω στα πάντα.

πάω σε συνάντηση....