Thursday, December 11, 2008

Univer-city Φοιτητές και επανάσταση: Κάτι συγκροτημένο ή κάτι συγκεχυμένο;

από την συγγραφέα Νόρα Ράλλη...

«Δεν θέλουμε νέα επανάσταση, αλλά μεταρρυθμίσεις-λέει χαρακτηριστικά ένας φοιτητής- αν κάναμε επανάσταση ο τόπος θα μετατρεπόταν σε Αφγανιστάν των Ταλιμπάν». «Πώς μπορείς να κάνεις επανάσταση όταν μισείς τους αγώνες σου;». «Ωμή βία, με την υπογραφή της κυβέρνησης!»…
Για άλλο κείμενο ξεκίνησα και άλλο γράφω. Βλέπεις, ένα παιδί δολοφονήθηκε εν ψυχρώ! ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ. Από την άλλη, αναρωτιέμαι αν οι λέξεις και το «πνεύμα» φτάνουν. Πριν λίγο καιρό, από αναγνώστρια της στήλης είχα χαρακτηριστεί ως πηγή κακής επιρροής προς τους νέους. Τι παραδείγματα δίνω, τι αξίες προωθώ! Ε, λοιπόν, αν η συγκεκριμένη κυρία, μαζί με όλους όσοι είναι γονείς, δεν έχει ήδη βγει στους δρόμους, τότε η απάντησή μου είναι: Προστατεύστε τα παιδιά σας! Σώστε τα παιδιά μας! Μεγαλεπήβολες εκφράσεις; Τι να πω… Πώς αλλιώς να μιλήσω, στους «μεγαλεπήβολους» καιρούς που ζούμε, σε πόλεις που ανοίγουν όλο και καινούργια καταστήματα, που καίγονται όλο και καινούργια καταστήματα, από τα οποία ψωνίζουν μαθητές, για να πάνε σε όλο και παλαιότερα σχολεία, φοιτητές για να μην πάνε σε όλο και πιο περισσότερο παρακμιακά πανεπιστήμια και «μεγαλεπήβολες» κυρίες, για να δείξουν το «καλό παράδειγμα» στους υπόλοιπους. Παιδιά, μαμάδες, παπάδες και μπατσάδες… Όλοι από αυτά τα καταστήματα ψωνίζουμε. Μόνο, που ακόμα και με την απόδειξη, δεν δέχονται επιστροφή. Τι εννοώ; «Δουλεύω για να επιβιώνω. Επιβιώνω καταναλώνοντας. Επιβιώνω, για να καταναλώνω.», έλεγε ο σπουδαίος Φίλιπ Ντικ. Και συμπληρώνω: «Επιβιώνω, αν δε με σκοτώσουν. Καλωσήρθατε στην κόλαση.»
Συγκεντρωτικά Αποτελέσματα (που να με πάρει και να με σηκώσει!)
• «Τον Οκτώβριο του 1917, ο δρόμος είχε ξεκαθαριστεί ουσιαστικά από όλα τα εμπόδια, η Επανάσταση τοποθετήθηκε ουσιαστικά και οριστικά στο πεδίο της κοινωνικής επανάστασης». Ο Βολίν, Ρώσος αναρχικός, σημειώνει την ευκαιρία που χάθηκε στο βιβλίο του «Η άγνωστη Επανάσταση». Είναι ο πρώην φοιτητής Νομικής που παράτησε τις σπουδές για να ενταχθεί στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Η επανάσταση αποτυγχάνει, αφού οι επαναστατικές ιδέες αγγίζουν μόνο τους φοιτητές και την «αφρόκρεμα» της εργατικής τάξης. «Η πλατιά λαϊκή μάζα, που όταν αναταραχτεί είναι η μόνη που καθορίζει τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, διατηρούσε την πρωτόγονη νοοτροπία της», σημειώνει ο ίδιος. Ο Βολίν γράφει για να ξεδιαλύνει μύθους. Σήμερα, μυθοποιούμε τους δολοφόνους μας. Δε μένουμε, όμως, μόνο εκεί… προχωράμε και παρακάτω: Πληρώνουμε τους δολοφόνους των ίδιων μας των παιδιών. Ή μήπως δεν πληρώνονταν από τους φόρους των Ελλήνων αυτός ο «ειδικός φρουρός», που πυροβόλησε το μαθητή, επειδή έτσι του κάπνισε; Αυτό πάλι; Από πότε οι μπάτσοι ονομάζονται «ειδικοί φρουροί»;!!! Μπάτσοι και παπάδες. Πληρωμένοι δολοφόνοι, από τους ίδιους τους δολοφονηθέντες. Αυτός είναι ο μύθος της σημερινής Ελλάδας. Ένας μύθος, που μας πασάρεται για «σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα».
• «Η σταγόνα που έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει ήταν η πλήρης αποδιοργάνωση της οικονομικής ζωής στη χώρα», σημειώνει ο Βολίν. Ο λαός δεν ξεσηκώνεται από την προπαγάνδα των επαναστατών, αλλά επειδή είναι απελπισμένος. 100 χρόνια μετά, μήπως έχουμε φτάσει στο ίδιο ακριβώς σημείο; Και γιατί όλοι μένουμε προσηλωμένοι σε μια αποπροσανατολισμένη παραπληροφόρηση και αντι-δρούμε μόνο από τον καναπέ μας ή από συζητήσεις σε ουζερί, λίγο μετά το μάθημα στο αμφιθέατρο; Ίσως, να προτιμούμε να καλύπτουμε τα νώτα μας, έχοντας κατεβασμένο το βλέμμα μας. Ίσως να ‘ναι κι αυτή μια κάποια λύση…
• Αντί στις καταλήψεις, να ζητάμε από τους καθηγητές να μας κάνουν μαθήματα, αλλά με τρόπο ώστε να μεταφέρεται ουσιαστική γνώση και όχι «ξύλινη» και ακαταλαβίστική, αντί να τους διώχνουμε από τα γραφεία τους, να τους υποχρεώνουμε να μας διδάξουν σωστά επιτέλους, όπως εμείς καταλαβαίνουμε και όχι όπως αυτοί θέλουν. Τους γιουχάρουμε και περνάμε τις ώρες μας, παίζοντας τάβλι στους διαδρόμους. Ε, λοιπόν, καμία μεταρρύθμιση, εξέγερση ή επανάσταση (αν και ο όρος φαντάζει τουλάχιστον γελοίος, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες) δεν πέτυχε με ντόρτια και εξάρες! Το σύστημα είναι σαθρό και εμείς, οι φοιτητές, το αποδεχόμαστε περισσότερο από όλους!
• «Μα πήγα στην πορεία! Αλλά άσε… Δεν έβρισκα πού να παρκάρω το αυτοκίνητό μου και δεν είχα και τα κατάλληλα μαύρα ρούχα!». Αυτή ήταν η δήλωση φοιτήτριας, που έπινε καφέ στο διπλανό μου τραπέζι. Κοινώς, τρία πουλάκια κάθονται στο απέναντι μπαλκόνι και συζητούν μες τα μαύρα μεσάνυχτα για το πρόβλημα της λειψυδρίας στην Αλάσκα!
• Για να τελειώνουμε με την μηδενιστική άνεση – Γκυ Ντεμπόρ
« Γνωρίζουμε ότι κάθε νέα πραγματικότητα είναι προσωρινή και πάντοτε πολύ λίγη για μας, για να την ανεχτούμε. Τις υπερασπιζόμαστε, γιατί δεν ξέρουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε και γιατί, τελικά, αυτή είναι η δουλειά μας. Αλλά, για μας, η αδιαφορία δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή μπρος στις ασφυκτικές αξίες του παρόντος, όχι όταν αυτές διαφυλάσσονται από μια κοινωνία φυλακών και κρατικών φορέων. Δεν επιθυμούμε με οποιοδήποτε αντίτιμο να συμμετάσχουμε, να σιωπήσουμε, να συναινέσουμε. Αυτό είναι και το μόνο πράγμα που μας φαίνεται έντιμο, δεν μας ευχαριστεί να μοιάζουμε με τους πολλούς ανθρώπους.»

No comments: